Eğilsem çarpışır. Çin mallarının satıldığı japon pazarında kararsızlığımı hatırlarım. Bu benim bir özelliğim. Bu kadar yanlış anlaşılan ve bu kadar tahammül edilemez bir başka özellik var mıdır insana ait? Insaflı muavinler var, bunu bildim iyi oldu. Yedi kişiyiz.  Onlara şuralara gidin biraz dedik gitmediler. Rahatlarını bozmadılar. Aa kıvrıkmış. Benimkiler dümdüz. Kendim olmadığıma iki kere şahit oldun, kendim kim bunu da bilmiyorum ya, genel akışı bozan benleri kastediyorum. Azıcık daha utanmasa park havuzuna ayaklarını sokacak olan ben. Kolunun paçasını sırılsıklam eden ben. Yüz üstü bir yerlere çakılma tehlikesine rağmen yokuş aşağı koşan ben. Gözlerim kapanıyor bu konudan kaçmaya mı çalışıyorum yoksa özetle yorgun muyum? Mantıklı olmamaya çalışmama gerek yok aynı anda olmak istediğim her yerdeyim. Çünkü ben iki ayak bir baş filandan ibaret olmaya karşıyım. Çünkü benim bir de örtük varlığım var. Temsillerim var. Arkadaşlarımın kafasında kimbilir kaç maddeli bir ansiklopedi maddesi gibiyim. Tanınabilirlik çok zor değil. Kendine çerçeve çizmek ve işte bakın ben buyum demek. Ben falancanın eşiyim. Filancanın kardeşiyim. Şunları severim bunları severim. Uyuklarken mezarının başı kalabalık bir mefta görürüm. Gördüklerimi söylemeye korkarım. Kalabalığın güzel olduğu tek yer burası, bu mezarlıklar. Havuza dönelim. Ölümsüzler suda olur. Pullar, şatafatlar. (bu kısımda uykuyla uyanıklık arasındaki imgeler söz konusudur) saçlarını sıkı sıkı örmüş bi kız. Telefonuna ciddiyetle bakan yarı kel bir adam. Her neyse birazcık uyanıklığa ihtiyacım var. Yanındayım, ne de iyi ne de has. Nasılsın çok iyi çok has. Yastık çok yüksek. Yorgan çok ağır. Uyku az biraz zor. Hemen bambaşka yerlere kaçıyor hiçbirini yakalayamıyorum. Elinde bi şeyler çeviren siyasetçiler filan gördüm demin. Bu oyunu seviyorum. Yatağına uzanmış telefonuyla oynayan tombalak bi anark i,,,,,,jr