Ne korkunç şey fark edilmek. Her şeyde bi sanatçılık taklidi. Bakın ben ağlıyorum ama ağlarken bu yamulmuş suratımı nasıl tasvir edeceğimi düşünüyorum. Acının yüzümdeki akislerini çizecek kelimeler buluyorum. Kırışmış göz kenarlarımı kurumuş derelere benzetirsem özgün olmayacağından kaygılanıyorum. Ağzımda köpükler olması çok özel geliyor, diyorum ki bir kuduz köpeğe benzetirim halimi, güzel de bir neden bulurum kuduz olmamanın imkansızlığına dair. Bir de köpüklerin dişimi bir sonsuzluk içindeymişim gibi uzun uzun fırçalarken oluştuğunu söylersem harika olur diyorum. Bu ağız kirli, tüm azalar gibi günahlarımın şahidi. Azalar benim değil, günahlarım benim. Bu çirkin yüz benim değil, ama güzellerin yüzlerinin onların olduğunu düşünmeden de edemiyorum. Kirler gitsin, kırıntılar, lekeler... Diş etlerim kanasa çok edebi olur diyorum ama kıyamıyorum. Canım yanar ne gerek var çok istiyorsam kanadığını yazarım olur biter diyorum. Anlaşılan artık yazamayacağım. Foyamı ortaya çıkarttım. Nasip. Ki nasip benim şu aralar en çok kullanmak zorunda olduğum bir kelime. Kadere inanmak ne büyük nimet. Hamd.
Şimdi arkama bakmadan kaçma isteği getiren sınavlara çalışmam gerek. Bir de hikaye yazma ödevim var ve ben benden taklitçi dışında bir halt olmayacağını anlayalı çok oldu. Çüüüz.