belki rahatlarım. Belki ileride okur okur şükrederim. Belki okuyanların hallerine şükretmesine vesile olurum, bilemiyorum.
Üzerimde sabah akşam çıkartmadığım tulumum, üstünde annemin ördüğü sarı hırka var. Boynumda kendimi boğarcasına sardığım kalorifer üzerinde bekletilmiş pembe şal... Ev üyelerine entellik tasladığımdan mı? Hayır. Yorgan, yatak döşek hasta olduğumdan.
Bir sabah uyandığımda aynada alt dudağımda çıkmış olan uçukla merhabalaştık. Daha mini minnacıktı. Kendi yöntemimi kullansam, antibakteriyel sabunla köpürte köpürte yıkasam henüz tamamıyla şekle girmeden önünü alabilirdim. Ama üşendim. Evet, üşendim. "Ne zamandır uçuğum çıkmıyordu zaten." mantığıyla (o mantığı ne yapmalı? minareden atmalı) kendi haline bıraktım. Meğer hastalık elçisiymiş. Gün boyunca şakaklarımın zonklamasından mahvoldum. Sadece o kadarla da kalmadı.
Baş ağrısına mütakiben gelen boğaz ağrısını ağrı kesici alarak bastırınca bir özgüven, bir özgüven geldi ki nasıl. İyileştim sandım. Yanıldığımı anlamam için gece olması yetti.
Yutkunmakla ilgili rüyalar görüyordum ki "ARTIK BU İŞKENCEYE KATLANAMAYACAĞIM!" diyerek yataktan fırladım. Nefes alamıyordum, yutkunamıyordum. Mutfağa gidip kendime çay yaptım. Yanında da ağrı kesici aldım. Ağrı yine yatışmış gibiydi.
En kötüsü dün başladı. Hem boğazım hem de uçuktan dolayı dudağım ağrıyordu. Dudağıma anestezik krem sürdüm, tüm ağzım uyuştu; boğazım ise ağrı kesici almama rağmen bana mısın demedi. Hele gece olunca bir azdı bir azdı ki nasıl. Yatağa oturup ağladım. İnsan bu kadar mı çaresiz, bu kadar mı çaresiziz? Sonra hatamı anladım, şifa beklediğim ilaçlardı, ağrı kesicilerdi. Ellerimi açıp asıl şifa sahibine dua ettim.
Elbette mucizevi bir biçimde tüm ağrılarımdan sızılarımdan kurtulduğumu söylemeyeceğim. Antibiyotiğe başladım. Günde en fazla iki dendiği halde üçe çıkarttım, ağrı kesici alıyorum. Yutkunamıyorum. Geceden, uyumaktan korkuyorum. Uçuğum ağrıyor. Acılar içinde mahvoluyorum. Allah'ım ben şımarık bir kulunum. Ufak bir hastalık isabet edince ne hale geldim görüyorsun. Lütfen daha şiddetlileriyle sınama. Tüm hastalara şifa ver. Bizi hastalık illetinden kurtar. Amin.
Üzerimde sabah akşam çıkartmadığım tulumum, üstünde annemin ördüğü sarı hırka var. Boynumda kendimi boğarcasına sardığım kalorifer üzerinde bekletilmiş pembe şal... Ev üyelerine entellik tasladığımdan mı? Hayır. Yorgan, yatak döşek hasta olduğumdan.
Bir sabah uyandığımda aynada alt dudağımda çıkmış olan uçukla merhabalaştık. Daha mini minnacıktı. Kendi yöntemimi kullansam, antibakteriyel sabunla köpürte köpürte yıkasam henüz tamamıyla şekle girmeden önünü alabilirdim. Ama üşendim. Evet, üşendim. "Ne zamandır uçuğum çıkmıyordu zaten." mantığıyla (o mantığı ne yapmalı? minareden atmalı) kendi haline bıraktım. Meğer hastalık elçisiymiş. Gün boyunca şakaklarımın zonklamasından mahvoldum. Sadece o kadarla da kalmadı.
Baş ağrısına mütakiben gelen boğaz ağrısını ağrı kesici alarak bastırınca bir özgüven, bir özgüven geldi ki nasıl. İyileştim sandım. Yanıldığımı anlamam için gece olması yetti.
Yutkunmakla ilgili rüyalar görüyordum ki "ARTIK BU İŞKENCEYE KATLANAMAYACAĞIM!" diyerek yataktan fırladım. Nefes alamıyordum, yutkunamıyordum. Mutfağa gidip kendime çay yaptım. Yanında da ağrı kesici aldım. Ağrı yine yatışmış gibiydi.
En kötüsü dün başladı. Hem boğazım hem de uçuktan dolayı dudağım ağrıyordu. Dudağıma anestezik krem sürdüm, tüm ağzım uyuştu; boğazım ise ağrı kesici almama rağmen bana mısın demedi. Hele gece olunca bir azdı bir azdı ki nasıl. Yatağa oturup ağladım. İnsan bu kadar mı çaresiz, bu kadar mı çaresiziz? Sonra hatamı anladım, şifa beklediğim ilaçlardı, ağrı kesicilerdi. Ellerimi açıp asıl şifa sahibine dua ettim.
Elbette mucizevi bir biçimde tüm ağrılarımdan sızılarımdan kurtulduğumu söylemeyeceğim. Antibiyotiğe başladım. Günde en fazla iki dendiği halde üçe çıkarttım, ağrı kesici alıyorum. Yutkunamıyorum. Geceden, uyumaktan korkuyorum. Uçuğum ağrıyor. Acılar içinde mahvoluyorum. Allah'ım ben şımarık bir kulunum. Ufak bir hastalık isabet edince ne hale geldim görüyorsun. Lütfen daha şiddetlileriyle sınama. Tüm hastalara şifa ver. Bizi hastalık illetinden kurtar. Amin.