Söylenmemiş kelimelerin yasını tutarmış meğer yürek, kendi fırtınasında savrulamayan öfkeler dağıtırmış üstelik dört bir yana

Keşkeler çıkmazında yolunu kaybedip gene hep o aynı keşke kıyılarına vururmuş

Aklını tutsak eden kelimelerle sessizce dövüşürken binlerce el uzanırmış boğazına

Ve

Sıkar, sıkar, sıkarlarmış olanca kuvvetleriyle

Ama ümit bu ya, bir gün... belki... diye, zamanı gelir belki... diye, dökülür kelimelerim belki...diye direnirmiş yürek hepsine

Ve

O gün geldiğinde haykıracağı hayalini kurduğu tüm kelimelerini unuturum korkusuyla hep tekrarlarmış içten içe, gene "belki" diyen bir ümitle bütün keşke'ler arasında


* Güzel Yürekli Kadın'a dip not; dilerim bir gün sessizliğinden sıyrılır ve düşer kelimelerin tam da yerine...