Tutunacak bir anı seçiyorsun. İyi ya da kötü. Benim örneğimdeki kötü olacak mesela. Ailece boğulmak gibi. Her şeyi yaşayacaksın. Hayal ettiğin ve etmediğin her şeyi. Sonra çakmağın küçük çemberlerini çevirir gibi bir şey olacak. Çıt çıt. Bir bakacaksın deniz boyunu tekrar geçmiş. Çırpınıp durmuşsun, baban denizin başka bir yerinde boğuluyor. Gerçek dünyalar ve alternatif dünyalar. Kafana sığmayacak. Kafan küçük kaldı çünkü, o sene dördüncü sınıfa geçiyordun. Seneye üniversite dörde geçecekmişsin kim, nasıl bilebilir bunun doğru olduğunu. Çıt çıt. Elinde bir şey olacak, bir beyaz karanfil, bir hırka sürekli birbirlerine dönüşecekler. Hangisi gerçekten elinde? Bileğinde bir bileklik, belki boğulurken de oradaydı. Seni görsünler diye kaldırdığın elinin incecik bileğinde. Ama bu mümkün değil, üniversite üçe geçiyordun parıl parıl taşlarla bileğin süslendiğinde. Ya da mümkün, çünkü çıt çıt başa sarıyordu her şey. Her şey başa sarınca insanlar sorun oluyordu. Ne zamandan beri varlardı. Sen öldükten sonra seninle nasıl tanışmış olabiliyorlardı. Aklımıza sığmıyor böylesi. Açıklama bulamayınca dahi başa sarıyoruz. Çıt çıt. Durduğun yeri yabancıla. Çıt çıt. İğretilik hisset. Çıt çıt. En arkalara otur. Çıt çıt. Eve koş. Çıt çıt. Konuşma.
Bunlar yetmez gibi sesler duyuyorsun. Kafanın içinde olduğuna emin olduğun. Bir yerlerde duymuşumdur bir yerlerde okumuşumdur diyorsun. Ama bunun doğru olmadığını da biliyorsun. Bir adamın Rexx sinemasının tarihçesini söylev verir gibi anlattığını bir yerlerden duymuş ya da okumuş olabileceğine inanmıyorsun. Bir genç kız ve yaşlıca bir adamın anlaşmazlığa düştüğü bir konuya yabancı olduğunu biliyorsun. Mercek altına alma takıntın kendini incelemeye döndüğü için böyle. İçindeki konuşmaları ve rüyalarını yazmaya kalkışan acemi bir araştırmacısın üstelik (çıt çıt) yaşında da ölmüşsün.