Kocaman ağızlı bir kadının kocaman dişlerini göstererek kocaman gülümsediği bir tabelası vardı güzellik merkezinin. Altında şöyle yazıyordu: "İstediğiniz görünüşe kavuşmanız an meselesi" Bu aşamaya gelene kadar çok tereddüt ettim bakmayın sakin sakin anlattığıma. O basit cümleyi anlamak için bile iki üç kere okumam gerekmişti çünkü kalbimin gürültüsü iç sesimi bile bastıracak denli kuvvetliydi. Kendi kendime sakinleşmem gerektiğini defalarca tekrarlamama rağmen elim kolum zangır zangır titriyordu. Gözlerim yarı karanlık görür halde kendimi bir eczaneye atıp ilaç aldım. Etkisini göstermesi için yaklaşık bir saat gerekliydi. Kalp atışlarım normale dönene kadar güzellik merkezinin karşısındaki mağazalardan alışveriş yaptım. Tam bir dinginlik hali oluşmamışsa da kendimi huzurlu hissediyordum, vakit gelmişti. İstediğim görünüşe kavuşmak an meselesiydi madem de evdeki aynaları niye atmıştım? Neden kendimi gördüğüm bir dükkan camına çantamı fırlatmıştım ve neden ufacık bir çatlak için o kadar para bayılmak zorunda kalmıştım? Madem bu kadar an meselesiydi neden yıllarca acı çekmiştim?
Zamanı gelmişti ve oradaydım işte! Korkarak kapıyı ittim ve bilgilendirme masasına doğru yürüdüm. Masanın başındaki kadına kendimi tanıttım ve telefonda görüşmüş olduğumuzu hatırlattım. Yüzündeki kocaman şaşkınlık ifadesini gülümseyerek saklamaya çalışması gözümden kaçmadı. Sonsuz bir hoşgörü sahibiymiş, ben buradan ayrıldıktan sonra eşi dostu kim varsa onlara durumumu abarta abarta anlatmayacakmış gibi davranıyordu. İmzalamam için birtakım belgeler uzattı, ödeme anlaşması şusu busu derken ilk ameliyat tarihi bir hafta sonraya ayarlandı. Yıllardan sonra ilk defa eve gülümseyerek yürüdüm.
Kapıyı eski bir şarkıyı mırıldanarak açtım, içeri girer girmez göz göze geldiğim yüzlerce gözde farklı bir parıltı vardı ya da bana öyle geldi. Bugün farklı hislerle bir portre çizecektim, zaman kaybetmeden pastel boyalarıma koştum. İri burunlu, çekik gözlü ve minik dudaklı çirkince bir kadın çizdim. Resmi koridora asmak istedim bunun için eski resimlerden birini çıkartmak zorunda kaldım ama üzülmedim. On yıla yakındır portre çiziyordum ve evin duvarları silmece resim doluydu. Olduğunu değil de olmak istediğini görebilmek güzel bir duyguydu, resimlerden birinin karşısına geçer aynaya baktığımı farz ederdim. Bir süre sonra kendimi bu duruma gerçekten kaptırır ve karşımdakinin ben olduğumdan hiçbir şüphe duymazdım. En güzeli de yalnızca bir yüze bağlı değildim. Yüzlerce suretim vardı, bir cinsiyette takılıp kalmak zorunda da değildim, ne istersem oydum, ben çoktum ama yine de birdim. Bazen siyah beyazdım geçmişte yaşayan bir adam mesela, bazen rengarenktim şimdide yaşayan genç bir kız. Siyahiydim istersem, istediğim an anglosakson. Yaşım da zamanın esareti altında değildi, bazen bir bebek, bazen boynu bükük bir yaşlı. Ne yazık ki tüm bu resimlerde ortak bir benzerlik vardı ve bu bir şekilde sinirlerimi bozuyordu. Benzerliğin ne olduğunu bilmediğim için ne yapacağımı da bilmiyordum. Ama son çizdiğim resim hepsinden ayrıydı, sinirlerimi hoplatan benzerlik bunda yoktu. Her aşamayı aynı sıralamada çizmeme rağmen şahsına münasırdı, ilginç bir şekilde özgündü. O günün devamında o çekik gözlü koca burunlu çirkin kadın olmaya karar verdim. Beni rahatsız eden başka bir unsur da yüzümün değiştiğini yalnızca benim biliyor olmamdı, dışarıya karşı aynı sıkıcı insandım. Ameliyattan sonra resimleri çıkarıp ayna asacağımı hissettim, içim tuhaf bir ihanet hissiyle doldu. Aynalar geçici, resimler kalıcıydı; bunu düşünmesem tekrar rahatlayamazdım. Ameliyatların başarılı geçtiğini söylediler, bunu teyit edecek bir şey yapmadım. Ama beş ay sonra son sargıyı da açınca elime aynayı zorla tutuşturdular. Yansımama o kadar korkarak baktım ki, eski halimi göreceğim, hiçbir şey değişmemiş olacak gibi vesveseler başka bir şey düşünmemi engelliyordu. Sonuçta aynaya baktım ve korktuğum kadar dehşetli bir değişim geçirmemiş olduğuma karar verdim. Sanki doğduğumdan beri sahip olduğum suretti, bir yandan da bir yabancı gibiydi. Yepyeni bir insan olduğumu hissediyordum, özlemini duyduğum bir değişim olmuştu, asıl ben buydum. Karmakarışık duygulara gark olmuştum. Bu duyguların pek azı hüzündü, sanırım mutluydum. Eve dönmeden önce alışveriş yaptım, evet tahmin edeceğiniz üzere ayna da aldım. Son çizdiğim hariç tüm resimleri söktüm ve kilere kaldırdım. Aynayı da resmin yanına astım. Nihayet normal bir insan olduğumu düşündüm, bu düşüncem bir hafta sürdü. Bir hafta sonra iki gazeteci benimle röportaj yapmak istedi, numarımı ve hikayemi nereden öğrendiklerine kuşkum yoktu. İki üç kere reddettim ve vazgeçtiler, yine de baş harflerim kullanılarak gazetelere çıktım ve haber metnini okur okumaz bunu yazanlar ve hak vererek okuyanlar normalse normal olmadığımı anladım. Moronların hiçbiri neden ameliyat olduğumu anlamıyordu, "muhtemelen birilerinden kaçıyor"dan girip kadın cinayetlerinden çıkmışlardı. Hele başlık tam bir aptallık örneğiydi: "Güzellik merkezine çirkinleşmek için gitti!" Haberi okuyup kızgınlığım geçince aynanın karşısına geçtim, gözlerimi, ağzımı, burnumu inceledim ve gözüm ilk defa yan taraftaki portreye ilişti. Dayanamadım ve resmin karşısında durup yüzümü değiştirmeye çalıştım. Dönüp dolaşıp aynı yere gelmiş gibi hissediverdim, bir bakıma öyleydi de; kendime engel olmadım ve aynayı kapı dışarı ettim. Ve en kısa zamanda güzellik merkezine gitmeye karar verdim, önce danışmada duran kadını fırçalayıp sonra da tabelalarındaki yazıyı şöyle değiştirmelerini isteyeceğim: "İstediğiniz görünüşe kavuşmanız an meselesi, ama değişeceğinize garanti vermiyoruz."