Şehit haberlerine yüreğim yanıp okuldan eve dönecek olan evladımı beklerken ağlamaktan katılmak, eve dönemeyen o yavruların yolunu nasıl hasretle bekleyecek kimbilir anaları diye düşünmek, üstüne deprem acısını yaşayanları izlemek, ölenleri, yaşama tutunanları görmek, konuşulan, tartışılan onca zırvaya şahit olmak, kontrolsüz yapılan yardımların sağda solda heba olacağını bile bile seyirci kalmaktan başka yapacak birşeyi olmamak, medyanın esaretini ve al gülüm ver gülüm muhabbetlerini ayan beyan ortaya koydukları halde herkesin hala uyuyabildiğini farketmek, gelinen noktada artık minicik bir kıvılcımın bile ülkeyi 4-5 parçaya bölebileceğini anlamak, kadrolaşmanın ne nevi rezaletleri doğurduğu aleni bir şekilde ortadayken insanların hala devletten birşeyler bekleyebildiğini görmek...
Minnacık bir dokunuşla bile darmadağın olan yüreğim, yaşlarla doluveren gözlerim.
Doldum ve taşıyamıyorum sanırım artık. Birisinin bana sevgiyle sarılıp, saçımı okşarken "geçecek" demesine ihtiyacım var fazlasıyla. O birisinin beni gerçekten sevdiğine ve geçeceğine inanabilmeye bir de...
