Ey Sevgili;

Sen; kısacık cümlelerinle, bana içinden çıkamadığım kadar büyük ve anlayamadığım kadar derin bir bilinmezlik veriyorsun. Halbuki ben; sana uzun, upuzun cümlelerle, tam da bana direk giden yollar inşa edip, sonra da karşısına geçip yolunu gözlüyorum.

Oysa sen; uzun cümlelerimi okumaya üşendiğin için anlamayı beceremiyorsun ve bizi erteliyorsun…

Ve ben beklemekten yoruluyorum...

Velhasıl sevgili, bir gün gelecek, senin yolunu aynı hevesle beklemekten çoktan vazgeçmiş olacağım ve benim cümlelerim kısalacak. Sen ise beni okuyup anlamak için kıvranacaksın, biliyorum. Anladığını anlatmak için uzatacaksın tüm cümlelerini bana doğru ama bu sefer de ben üşeneceğim sana.

Aynı ritimde akmadıkça, bir masalın toplamı BİZ olan iki öznesi olmamız da hiç mümkün olmayacak ne yazık ki…

Kısaca,

Sen kal sağlıcakla…



(görsel alıntıdır)