Hepimiz içinde kibritler olan kibrit kutularıyızdır ancak onları tek başımıza yakamayız...

Oksijen ve de muma ihtiyacımız vardır.

Ve oksijen sevgilinin nefesidir...

Mum ise herhangi birşey olabilir;
Bir melodi, bir kelime, bir dokunuş, bir ses...

Herhangi birşey;
Kibriti kutusundan çıkaracak ve onu yakacak...

Herkesin keşfetmesi gereken şey; yaşamasını sağlayacak şeyi, neyin çekip çıkaracağıdır.

Çünkü bu, kibriti ateşleyen maddedir; ruhumuzu besleyen...


Canım blog izleyicisi dostlarım, ne yazık ki bana ait değil bu satırlar. Duygusu, duyguma o kadar çok yerinden değdi ki aklıma yazarken sizlerle de paylaşmak istedim, belki değer sizin ruhunuzun da can evine diye...

1992 Meksika yapımı bir film, Like Water for Chocolate (Acı Çikolata)'dan alıntı.
Film hakkında hazırlayacağım detaylı yazı için ruhsal durumumun ve vaktimin müsait olmasını bekliyorum ancak sabırsız ruhum bu yukarıdaki satırları paylaşmadan duramadı :)

Ne çok haksızlık var, ne çok felaket ve ne çok olumsuzluk var değil mi. E peki sabretmekten başka ne yapabiliyoruz bunlara karşı? Savaşı göze alabilen kaç kişiyiz ki acaba?

Takılın kendinize ve hiç durmayın, siz de ruhunuzu besleyin; hayata karşı güçlü olmanın tek yolu bu çünkü...



------Görsel alıntıdır--------