Karar verene kadar da delirdim. Yazdım, çizdim, topladım, çıkardım, sağdan baktım, soldan baktım, bin türlü takla attım, son karara varana kadar. Nihayetinde değişikliğimiz yaptık, bir haftadır yeni okulumuza alışma dönemindeyiz. Benim minik ve ben, her sabah saat 07:40da okula gidiyor ve öğlen 12:30'da çıkıyoruz :)

O dersteyken ben arkadaş olduğum birkaç veliyle sohbet edip vakit geçiriyorum, yakındaki alışveriş merkezinde kahve içip alışveriş yapıyorum. Teneffüslerde ise ne tarafa doğru koşup kimlerle itişip kakışmakta olduğunu izleyip uzaktan uzağa kontrol ediyorum. Deli anne ben, ya kilitli kalırsa korkusuyla tuvaletlerdeki kilitleri bile tek tek kontrol edip elektrik aksamına falan iyice göz attım. Aklıma takılıp hayatımı zindan edebilecek tüm soruları düşünüp idareden yanıtlarını alıp servis aracındaki öğrencileri tek tek inceleyip hostesin yaklaşımını, şoförün araç kullanışını ve güvenlik durumunu da onayladıktan sonra artık bu hafta her gün okula gitmeme gerek kalmadığına karar verdim.


Aklım kalacak illaki ama onun da birey olduğunu kabul edip okul dahi olsa sosyal alanında yalnız bırakmam gerektiğini biliyorum.

Bu kararı verip okul değiştirirken " Ya alışamazsa!" diye endişe edip günlerce uykusuz kaldığım halde adamın daha ilk yarım saatte olaya adapte olduğunu görmek beni şaşırttı tabii. Bu koca hafta boyunca da oğlum gerek yok dediği halde sırf kendimi iyi hissedip emin olmak için ısrarla peşine takıldım.

Alışamaz endişesi taşıdığım herşeye; erken kalkmaya, servise, yeni öğretmene, yeni okul binasına, yeni kitaplarına, yeni sınıfına, yeni formasına, yani kısacası yeni hayatına son derece kolay alıştı. Olan benim günlerce süren uykusuz gecelerime, bozulan sinirlerime ve kararsızlıktan kıvranırken dır dır edip canına okuduğum dostlarıma oldu gene!

Umarım bundan sonramız sorunsuz ve keyifli olur...







..........Görsel alıntıdır......